Who was breaking away from the pack?

Who was breaking away from the pack?

Είναι τόσο δύσκολο να μένεις μακριά από το κοπάδι. Είναι φοβερά μονά εκει, θελει θαρρος για να το αποφασισεις και να το εφαρμοσεις παρα τα πολλα εμποδια που βαζει το ιδιο το κοπαδι. Καμια φορα εμποδιο ειναι η ιδια σου η συνειδηση, η οποια αφου εχεις μεγαλωσει σε ενα περιβαλλον με συγκεκριμενα πραγματα αποδεκτα, και απο μωρο βομβαρδιζεσαι με αυτα, τα θεωρει αυτοματα σωστα, σαν εναν υπολογιστη, και ενα κοκκινο φωτακι αναβει καθε φορα που τα παραβαινεις. Παρε για παραδειγμα τη θρησκεια. Ακομη και αν με επιχειρηματα εξηγησεις τους λογους που θελεις να την αλλαξεις ή να απομακρυνθεις απο αυτην, ακομη και στην καλυτερη ο αλλος να συμφωνησει μαζι σου, παλι, παντα θα υπαρχει κατι που θα κανει και εσενα τον ιδιο και τον αλλο να σε θεωρει παραξενο, καπως παρεισακτο, εστω και ελαχιστα. Τα παραδειγματα ειναι απαραιτητα για την επεξηγηση ολων των πραγματων.

Ομως το ακομη πιο δυσκολο ειναι να μεινεις οσο κοντα και οσο μακρια απο το κοπαδι πρεπει. Γιατι το να φυγεις τελειως, να απαρνηθεις τα παντα απο αυτο, ειναι ακρο, ειναι υπεραπλουστευτικο και αποτελει μια επισφαλη γενικευση. Για παραδειγμα οι αναρχικοι (ας πουμε τον μεσο αναρχικο, ουτε τον αληθινα διαβασμενο στην θεωρια και στην πραξη αναρχικο, ουτε το 16χρονο που του τη δινουν οι ΄μπατσοι΄και θελει να τα σπαει σε καθε ευκαιρια) απομακρυνονται τελειως απο την κοινωνια, απομονωνονται, κατακρινουν με σθενος ολες τις αξιες και τις συνηθειες του κοπαδιου, εξιδανικευοντας παραλληλα την δικη τους επιλογη αποξενωσης, θεωρωντας καθε αλλον ανθρωπο ΄συμβιβασμενο΄. Βεβαια αυτο συμβαινει λιγο πολυ με καθε ακραιο ανθρωπο.

Γιατι ομως το πιο δυσκολο ειναι το να τηρησεις την ιδανικη αποσταση απο το κοπαδι? Και ποιος καθοριζει αυτην την ιδανικη αποσταση, συμφωνα με την οποια καποια στοιχεια της μαζας πρεπει να υιοθετουνται, και καποια αλλα να απορριπτονται?

Γενικα, το ατομο χρειαζεται την κοινωνια. Δεν μπορεις να ζησεις τελειως μονος, σε σχεδον καμια περιπτωση. Απο την αλλη, ειναι πολλα τα στοιχεια εκεινα τα οποια σε κανουν να θες να ξεκοψεις απο το κοπαδι. Ειναι σιγουρα περισσοτερα απο αυτα που σε ενωνουν με αυτο.

Η Λογικη ειναι αυτη που καθοριζει το τι κρατας και το τι πετας. Με ποιο σκοπο ομως? Γιατι να μην φυγεις απο το κοπαδι, αφου λιγα σε συνδεουν με αυτο?

Η απαντηση ειναι πρωτον, διοτι φυσικα το χρειαζεσαι για να αυτοεπιβεβαιωνεσαι, να νιωθεις αποδεκτος, και δευτερον ωστε να εχεις την ευκαιρια να ξεχωρισεις απο αυτο και να το αλλαξεις προς το καλυτερο. Ως προς το πρωτο δεν υπαρχει αμφιβολια. Ναι εσυ που ανεβαζεις Pink Floyd στο Facebook και αναρωτιεσαι γιατι ακουν οι αλλοι Πυξ Λαξ, εσυ που επιτιθεσαι στα σαιτ με τα αδεσποτα γιατι λες οτι οι ανθρωποι προεχουν, δεν θα εκανες τιποτα απο ολα αυτα εαν δεν νοιαζοσουν ωστε να συμφωνησουν καποιοι μαζι σου. Και αυτο ειναι στη φυση μας. Αναμφισβητητα ομως το κανεις και για τον δευτερο λογο, διοτι διαπιστωνεις ενα λαθος των πολλων και θελεις να το επισημανεις με σκοπο να βελτιωθει ο μεσος ορος.

Η προβληματικη κοινωνια μας δεν χρειαζεται τους εναρετους ανθρωπους της ξεκομμενους απο αυτην λογω των προβληματων της. Χρειαζεται αυτους τους ανθρωπους να συμβιβαζονται λιγο, τοσο ωστε να γινονται αποδεκτοι, με απωτερο σκοπο να γινουν ετσι πιο προσιτοι στο κοπαδι και να το βοηθησουν να γινει καλυτερο. Αλλα ελαχιστοι ειναι αυτοι που το τηρουν αυτο.

Δεν ειναι βεβαια τυχαιο. Αυτο ειναι το πιο δυσκολο πραγμα στον κοσμο. Γιατι η κοινωνια ειναι τοσο αηδιαστικη και προβληματικη, που πραγματικα καθε μερα σε βαζει να αναρωτιεσαι αν αξιζει να αγωνιστεις για αυτην. Και οι περισσοτεροι στα 18 τους, καλη ωρα οπως κι εγω, εχουν το σθενος και τη διαθεση να αγωνιστουν. Ο εφιαλτης ομως της καθημερινης απορριψης, του χλευασμου, της διαφθορας που υπαρχουν σε κανουν να τα παρατας. Θα μου ηταν ευκολο να πω στον αλλον:

΄Πραγματικα δεν με νοιαζει αν υπαρχει Θεος, ας λυσουμε πρωτα τα προβληματα μας στη γη, και μετα ας ασχοληθουμε με τα μεταφυσικα΄. Ή: Έγω σε φοιτητικη παραταξη δεν θα μπω ποτε, οποτε μην με ξαναενοχλησετε΄. Ετσι θα ξεμπερδευα μια ωρα αρχυτερα. Και θα ημουν πολυ ειλικρινης. Ομως δεν θα βελτιωνα τιποτα ετσι. Θα αποκοβομουν και η κοινωνια θα συνεχιζε οπως και χωρις την παρεμβαση μου. Ενω με ηρεμια, λογικη και μερικο συμβιβασμο, αν στην τελικη επαιρνα με το μαλακο τον αλλον, ισως και να πετυχαινα τοσο να συμφωνησει μαζι μου, οσο και να αλλαξει, και να γινει καλυτερος.

Με αυτην λοιπον τη προοπτικη ανοιγω τη νεα σελιδα στην ζωη μου. Θα προσπαθησω να μην ξεκοψω απο τη μαζα, γιατι τοτε δεν θα εχω καμια επιρροη πανω της, δεν θα μπορεσω ποτε να την κανω να ταυτιστει μαζι μου και να την βελτιωσω. Θα συμβιβαστω λιγο, θα ψαχτω πολυ, θα ειμαι ευγενικος, μα και δυναμικος. Θελω να δειξω τις αδυναμιες οπως εγω τις βλεπω και να τις εξοντωσω. Πολυ δυσκολο. Ηδη εχω αρχισει να σκεφτομαι τη δημιουργια της δικης μου οασης, μακρια απο το κοπαδι. Εκει που οι δικοι μου κανονες θα μετρανε, και οι συναναστροφες με το κοπαδι δεν θα ειναι παρα οι απολυτως αναγκαιες και οι αβλαβεις. Μεχρι εκεινη την μερα ομως, που ποτε να μην ερθει, θα προσπαθησω να το εχω απο κοντα. Οσο πρεπει.

υ.γ. Απο μια παραωρη εξομολογηση...