ΤΟ ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΘΑΡΡΟΣ
Τωρα νιωθω την αναγκη να μιλησω για το θαρρος. Όχι με την εννοια που φανταζεσαι, δηλαδη να τρεχεις με 200 στην εθνικη οδο ή να πολεμας για την πατριδα κτλ. Θελω να μιλησω για το θαρρος που χρειαζομαστε στην καθημερινοτητα μας, ώστε να βελτιωσουμε τη ζωη μας.
Πρεπει να δωσω παραδειγματα για να κανω το θεμα μου κατανοητο. Ο μεσος εφηβος σημερα σε μια καθημερινη του μερα, θα καθισει στον υπολογιστη τουλαχιστον ένα 2ωρο, ενω στην τηλεοραση τουλαχιστον 1 ωρα. Του ειναι πλεον συνηθεια ας πουμε το να επισκεπτεται καθημερινα το προφιλ του στο Facebook, να μπαινει στα αγαπημενα του σαιτ, να δει μια εκπομπη που γουσταρει. Αυτό όμως σιγουρα του τρωει χρονο. Και λεω τρωει, διοτι αυτος ο χρονος ειναι σχεδον παντα χαμενος, καθως δεν κανεις απολυτως τιποτα εποικοδομητικο. Εάν ο εφηβος αυτος γνωριζει ότι αυτό που κανει δεν ειναι καλο, τοτε από μενα προκυπτει το ερωτημα: Ποσο θαρρος θελει για να αποφασισει για μια μερα να μην κατσει μπροστα στον υπολογιστη?
Σκεφτειτε λιγο το παραπανω παραδειγμα… Θα δειτε ότι δεν ειναι καθολου ευκολο. Κι αν σας ξενιζει η λεξη θαρρος, περιμενετε να διαβασετε και παρακατω.
Άλλο παραδειγμα. Φαντασου μια μακροχρονια σχεση, μεταξυ δυο νεων, ας πουμε δυο εικοσαρηδων που τα εχουν 1 χρονο. Αναμφισβητητα υπηρξαν καβγαδες, διαφωνιες. Η καθημερινοτητα αναμφισβητητα ειναι ο μεγαλυτερος εχθρος των μακροχρονιων σχεσεων. Σκεφτειτε λοιπον: Μετα τον εβδομο καβγα, ποσο θαρρος θελει να πεις 'Αγαπη μου συγγνωμη που διαφωνω και μιλαω εντονα, ας ηρεμησουμε, και ας δουμε αυριο το πώς θα λυσουμε αυτό το ζητημα. Είναι κριμα να 'χαλιομαστε' για ασημαντα πραγματα. Ελα να σε αγκαλιασω'
Το σημαντικο σε αυτό το παραδειγμα ειναι να φανταστειτε έναν απλο, καθημερινο καβγα επανω σε ένα 'χαζο' ζητημα, που όμως η τριβη της καθημερινοτητας και ο εγωισμος, βαζουν το ζευγαρι να μαλωνει εντονα. Και βαζω ένα νέο ζευγαρι, διοτι ακομη και εκει υπαρχουν αυτά συχνα. Αλλα σιγουρα το αληθινο θαρρος χρειαζεται σε ένα ζευγαρι παντρεμενων, οπου εκει, λογω της απιστευτης τριβης, των δυσκολιων της συγχρονης ζωης κτλ κτλ, χρειαζεται αληθινη δυναμη για να βαλεις τη λογικη πανω από τα νευρα και τον εγωισμο.
Προσωπικα, τα 2 αυτά παραδειγματα με καλυπτουν. Εξηγω το γιατι:
Δεν μιλω για το θαρρος ή γενικα τις αρετες που χρειαζεται ενας εφηβος ή μια ενηλικη γυναικα, ώστε να ξοδευει λιγοτερες ωρες στον υπολογιστη και να διαβαζει βιβλια, ή να ειναι ενσυνειδητη οικογενειαρχης ώστε να μην μαλωνει ποτε για χαρη των παιδιων της. Μιλω για το καθημερινο θαρρος, το οποιο εχουν αναγκη ακομη και οι πιο εναρετοι ανθρωποι. Μιλω για το στιγμιαιο θαρρος που χρειαζεται, ώστε να αντισταθεις σε μια επιβλαβη σου συνηθεια, να κοιταξεις καταματα τον εαυτο σου και να πεις 'όχι, αυτό δεν θα το κανω'.
Κατά τη γνωμη μου, αυτου του ειδους ο αυτοελεγχος ειναι ο σημαντικοτερος στη ζωη μας, μα σιγουρα και ο πιο δυσκολος. Διοτι σε αυτές τις περιπτωσεις, όταν το επιλεγουμε, ειμαστε ολογυμνοι μπροστα στην κριση του εαυτου μας. Και πιστεψε με, αυτος ειναι ο αυστηροτερος κριτης, γιατι αυτος ΞΕΡΕΙ. Κανεις δεν ξερει τα ελαττωματα σου καλυτερα από εσενα. ΚΑΝΕΙΣ. Ωστοσο μεσα σου βρισκεται και ο μεγαλυτερος σου εχθρος, η αυταρεσκεια, ας πουμε εκεινος ο μικρος 'δαιμονας' που κάθε τι που κανεις το θεωρει καλο, ή τελος παντων 'όχι και τόσο κακο, σιγα μωρε'. Ειναι επομενως παρα πολύ δύσκολο να επιβληθεις δυναμικα στον εαυτο σου, να αποδεχθεις σε εσενα τον ιδιο το λαθος που κανεις, να ριξεις τον ατομικο σου εγωισμο, και εν τελει να εχεις τη δυναμη να κανεις το σωστο.
Στο σημειο αυτό, εχοντας κινδυνευσει να γινω γραφικος, ελπιζω να χτυπαω μια ευαισθητη νοτα. Γι'αυτό μιλω τόσο απλα και σε β' προσωπο. Γιατι μπροστα στον εαυτο μας, μιλαμε απλα.
Αυτην την καθημερινη παλη με τον εαυτο, την βιωνω κι εγω, που ειμαι και αλλωστε η αφορμη για αυτό το αρθρο. Παρα το ότι παντα γνωριζα οτι το να διαβασω ένα καλο βιβλιο που εχω στην βιβλιοθηκη μου ειναι καλυτερο από το να διαβασω άλλο ένα χιουμοριστικο αρθρο στο pineza.gr, οφειλω να παραδεχτω ότι λιγες φορες ειχα το θαρρος να κλεισω τον υπολογιστη και να πιασω το βιβλιο. Και ω ναι, εκεινη τη στιγμη που το διλημμα βρισκοταν στο μυαλο, τις περισσοτερες φορες ο δαιμονας ελεγε 'σιγα μωρε, μικρος εισαι ακομη, διαβασε ένα αστειο αρθρακι, δεν ειναι και τόσο κακο'. Και όταν εβρισκα το θαρρος να κλεισω τον υπολογιστη, θυμαμαι εντονα ότι η στιγμη του διλημματος της επιλογης ηταν δυσκολη. ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ…
Τελικα, αυτό που τοση ωρα θελω να πω ειναι το εξης:
Καθημερινα στη ζωη μας, εχουμε να κανουμε διαφορες επιλογες, ειτε απλες, ειτε πολυπλοκες, ειτε σημαντικες, ειτε ασημαντες. Πριν αποφασισουμε, πρεπει να συζηταμε με τον εαυτο μας για το τι ειναι σωστο, γιατι κατά βαθος ολοι ξερουμε ποιο ειναι αυτό. Πρεπει να το αποδεχθουμε. Και μετα να εχουμε το στιγμιαιο, μεγαλο θαρρος, να το πραξουμε.
Πολυ φιλοσοφικο και σοβαρο ακουγεται αυτό… Χμμμ…
Την επομενη φορα που εχεις να κανεις κατι χαζο ή κακο ή αχρηστο, σκεψου λογικα και προσπαθησε να κανεις το αντιστοιχο εξυπνο ή καλο ή χρησιμο. Κατι που τελος παντων σε βοηθα λιγο στη ζωη σου. Ακουγεται ευκολο. Χα, τωρα που διαβαζεις αυτό ειναι, να σε δω ποτε θα ειναι η επομενη φορα που δεν θα ανοιξεις το pc, και αντιθετα θα ανοιξεις ένα βιβλιο…
